Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Στο πάρτι

 Σάββατο μεσημέρι.Ξυπνάω με έναν αφόρητο πονοκέφαλο από τα ποτά που είχα καταναλώσει το προηγούμενο βράδυ.Μα καλά, τι ήπια πάλι;Ούτε που θυμάμαι...Πάντως ήταν σίγουρα πολλά και διάφορα αν σκεφτεί κανείς ότι από τις 12 μέχρι το ξημέρωμα που αποφάσισα να γυρίσω σπίτι, οι κανάτες πήγαιναν και ερχόταν.
Σηκώνομαι και παίρνω ένα ντεπόν αναβράζον μπας και σωθεί κάπως η κατάσταση.
"Ωχ ποιος πάει το βράδυ στο πάρτυ;", σκέφτηκα.Θέλω να λιώσω όλη μέρα στο κρεβατάκι μου και να μην κάνω τίποτα.
Ποιος το λέει στην παρέα, όμως;Θα πέσουν όλοι να με φάνε λέγοντας το κλασικό "μα καλά, Σάββατο βράδυ κι εσύ θα κλειστείς στο σπίτι;Ούτε να το σκέφτεσαι!".Οπότε ας κάνω την πάπια και ας μην πω κουβέντα.Άλλωστε όλοι στην ίδια κατάσταση είμαστε.
Τέτοια πάρτυ γινόταν τουλάχιστον δύο φορές το μήνα.Τα διοργάνωναν οι φοιτητικοί σύλλογοι και προσέφεραν ποτά σε πολύ χαμηλές τιμές.Εκεί να δεις μεθύσια...Αλλά όοοοχι, εγώ απόψε δεν θα πιω!Το υπόσχομαι από τώρα στον εαυτό μου.Δεν έχω καμία όρεξη να επαναληφθούν τα χθεσινοβραδινά.Απόψε θα είμαι κιουρία.
Κατά τις 12 χτυπάει το τηλέφωνο."Έλα, σε καμιά ωρίτσα ραντεβού στην  πλατεία".Κανονίστηκε.
Φόρεσα το σκισμένο μου τζιν και ένα μαύρο φανελάκι, μιας και ήδη είχαν αρχίσει οι ζέστες, λίγο eye-liner, τα κόκκινα all star μου και....έτοιμη!
Ήμουν η μόνη που έδειξα συνέπεια στο ραντεβού μας μιας και το έβλεπα λίγο σαν καταναγκαστικό έργο σε φάση"'αντε να πάμε να τελειώνουμε!".Μέτα από κανένα πεντάλεπτο άρχισαν να έρχονται σιγά σιγά και οι υπόλοιποι της παρέας και μόλις μαζευτήκαμε κατευθυνθήκαμε προς το χώρο του πάρτυ.
Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο σε πάρτυ.Η μουσική που έπαιζε ήταν άκρως χορευτική και όλοι ήταν με ένα ποτό στο χέρι και κουνιόταν στους ρυθμούς της.
Βρήκα μια γωνίτσα και κάθισα ενώ η υπόλοιπη παρέα γυρνούσε από δω κι από κει κάνοντας δημόσιες σχέσεις.
Κι εκεί που αναρωτιόμουν πως θα περάσει η ώρα μέχρι να φύγω, είδα εκείνον.
Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα.Τους φίλους του τους είχα ξανασυναντήσει αλλά αυτόν όχι, ποτέ.Μάλλον θα είναι φίλος κάποιου και ήρθε για λίγες μέρες, σκέφτηκα.
Ψηλός, με σκούρη επιδερμίδα, μαύρα μαλλιά, περιποιημένο μούσι και τα πιο εκφραστικά καστανά μάτια που έχω δει μέχρι στιγμής.
Το βλέμμα μου είχε κολλήσει για μερικά λεπτά πάνω του και μόλις τον συνειδητοποίησε αρχικά μου έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα.Ίσως και λίγο ντροπαλό και αμήχανο.
Αμέσως γύρισα από την άλλη και έκανα την αδιάφορη.Σύντομα, όμως, ένιωσα δυο μάτια καρφωμένα πάνω μου.Είμαι σίγουρη ότι αν είχε περισσότερα φώτα θα μπορούσε ο καθένας να καταλάβει το πόσο είχα κοκκινίσει.
Ακολούθησαν βλέμματα και βλέμματα.Απ'αυτά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι σκοπούς έχει ο άλλος.Αν θα έρθει να σου πει καμιά κουβέντα, να επιδιώξει την γνωριμία.
Κάπου εκεί ήρθαν τα κορίτσια της παρέας μου να κάτσουν μαζί μου.Οι ματιές, ωστόσο, συνεχιζόταν και το ενδιαφέρον παρέμενε αμείωτο.
Τελικά, οι ώρες περνούσαν και τίποτα δεν γινόταν.Για κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να πάω να του μιλήσω εγώ.Αλλά ήταν περιτριγυρισμένος από πέντε μαντραχαλάδες οπότε μου ήταν κάπως δύσκολο.
Είχε πάει 5 και ο κόσμος είχε αρχίσει να σπάει.Έτσι, συμφωνήσαμε ομόφωνα να φύγουμε.
"Καληνύχτα", άκουσα μια φωνή καθώς έφευγα,Ήταν αυτός.Τα'χασα τελείως, ανταπέδωσα με ένα απλό "καληνύχτα" κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Από τότε μέχρι και σήμερα δεν ξαναείδα αυτόν τον μυστηριώδη τύπο.Κι ούτε έμαθα ποιος είναι και πως βρέθηκε σ'εκείνο το πάρτι.Το μόνο που ξέρω είναι ότι κανένας δεν με έχει κοιτάξει με αυτό τον τρόπο.
Ωραία τα κοιτάγματα, δε λέω...Αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τα παίρνεις στα σοβαρά.Απλά γοητεύεσαι από την ιδέα και περνάς ευχάριστα την ώρα σου.
Τη θυμήθηκα πάλι βραδιάτικα...Ας επιστρέψω στην πραγματικότητα τώρα!

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Αλλαγές

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αλλαγές...Τώρα θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος σε ποιον αρέσουν και θα είχε δίκιο.
Εκεί που έχεις συνηθίσει σε μία κατάσταση, σε κάποια ιδέα γίνεται κάτι και μπαααμ!Όλα έρχονται τούμπα.
Οι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές.Είτε γιατί είναι βολεμένοι, είτε γιατί δεν έχουν καμία όρεξη να προσαρμόζονται και να συνηθίζουν σε νέα δεδομένα.Άλλωστε, όλα θέμα συνήθειας είναι.Και οι αλλαγές οι ίδιες στο μυαλό μας είναι.
Όπως είχε πει και ο αρχαίος υμών πρόγονος Ηράκλειτος "τα πάντα ρει".Δηλαδή, όλα μεταβάλλονται.Και όντως έτσι είναι.Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πρακτικά αδύνατο να μείνει κάτι αμετάβλητο.Οι μέρες αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν, άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται, η νύχτα διαδέχεται τη μέρα, το καλοκαίρι την άνοιξη και ούτω καθεξής.
Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο, στον οποίο η μία κατάσταση διαδέχεται την άλλη και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτό.Γιατί ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει χωρίς να δώσουμε την συγκατάθεσή μας.
Ίσως, λοιπόν, πρέπει να συνηθίσουμε σε αυτή την ιδέα.
Άλλωστε όταν δεν μπορείς να δράσεις για να μεταβάλλεις μια κατάσταση, αναγκαστικά συμβιβάζεσαι με αυτήν.
Wind of change

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Μοιραίες συναντήσεις

Ίσως τελικά ο κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας να έρχεται με ένα συγκεκριμένο σκοπό.
Άλλοι έρχονται, σου αφήνουν κάτι για να θυμάσαι και φεύγουν.Έτσι απλά και αβίαστα.Ίσως τους ξανασυναντήσεις, τυχαία, κάποια άλλη στιγμή της ζωής σου.Αλλά ό,τι ήταν να "πάρεις" από αυτούς το πήρες.Πάει, τελείωσε.
Υπάρχουν, όμως και κάποιοι άλλοι που έρχονται για να μείνουν.Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις.Αλλά όσο περνάει ο καιρός αρχίζουν και σου γίνονται απαραίτητοι.Θέμα συνήθειας θες;Ναι, μπορεί και να είναι.Κάποιους απ'αυτούς τους ονομάζεις φίλους.Άλλους, απλούς συνοδοιπόρους.Μένεις μαζί τους επειδή δεν έχεις άλλες επιλογές.Είναι λες και σου επιβάλλονται με τον δικό τους τρόπο.Κι αυτούς ίσως του χάσεις κάποια μέρα.Απλά σε αυτή την περίπτωση, η απόφαση είναι καθαρά δική σου.
Όσο περνάνε τα χρόνια και ο άνθρωπος μεγαλώνει, του είναι όλο και πιο δύσκολο να κρατήσει ανθρώπους κοντά του.Κι ακόμα πιο δύσκολο να κάνει σχέσεις με νέους.
-Δε χρειάζομαι νέους ανθρώπους στη ζωή μου.Μια χαρά είμαι με όσους ήδη έχω.Μου φτάνουν και μου περισσεύουν!
Αλλά ποια είμαι εγώ για να πω κάτι τέτοιο;Ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η μοίρα(;), ο χρόνος(;), ο Θεός(;) στο διάβα σου.
Είναι κι αυτό μωρέ...Που εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε αιωνόβιοι.Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει αύριο, σε μια βδομάδα, ένα μήνα, κάποια χρόνια ή ακόμα και σε μία ώρα, σε λίγα δευτερόλεπτα.
Ποτέ δεν ξέρεις...Γι'αυτό μην προδικάζεις.Ούτε ανθρώπους, ούτε καταστάσεις.
Όχι, τελικά άλλαξα γνώμη...Χωράνε λίγα ακόμα άτομα στη ζωή μου.Νομίζω πως είμαι έτοιμη.Είναι δυνατόν, όμως, να είναι λίγοι και καλοί;Να ανήκουν στην δεύτερη "ομάδα" ατόμων.Αυτών που έρχονται και μένουν.
Γιατί αυτοί που φεύγουν αφήνουν πληγές.Και τις πληγές αυτές, ούτε ο χρόνος δεν τις γιατρεύει....